Zgubiona - w trakcie zbawienia! Właśnie gdy świat znikał z oczu, Właśnie w chwili, gdy Wieczność miała się rozpocząć - Wtedy powrócił oddech - Z szumem się wycofała - Po tamtej stronie - zniechęcona fala! Kto wrócił, tak jak ja, zwiedziwszy Pogranicze, Ten pragnąłby wyjawiać jego tajemnice: Jak Żeglarz, który otarł się o obce lądy, Jak pobladły Reporter, który z domu zbrodni - Zanim Pieczęć drzwi zamknie - wyszedł na ulicę! Następnym razem - zostać! Następnym razem - doznać Czego Uchem ogarnąć, Objąć Okiem nie można - Następnym razem - zwlekać, Tempo Wieków hamować zwykłe - Niech powoli wloką się Stulecia, Kołują Cykle!
Jedną z najbardziej zagadkowych postaci w poezji amerykańskiej jest bez wątpienia Emily Dickinson. Oczywiste jest, że wielokrotnie przekraczała ona granice swojego pisania. Była też wyjątkową kobietą, której życie stało się przyczynkiem do powstania wielu Dickinson jest uważana za jedną z największych poetek wszech czasów. Dlatego też fakt, że za życia opublikowała tylko sześć w pełni udanych i ukończonych wierszy, jest naprawdę kobietą zagadkową do tego stopnia, że uczeni wciąż nie rozumieją wielu aspektów jej życia. Wciąż wokół Emily Dickinson trwa żywa debata i mnóstwo spekulacji. Jedną z wielkich tajemnic związanych z tą poetką jest to, że napisała ona ponad 300 pełnych namiętności wierszy miłosnych… dla kogoś. Nikt nie wie, kim była ta wielka miłość, zwłaszcza że nigdy nie miała ona oficjalnego partnera. W rzeczywistości Emily Dickinson zmarła jako singielka i prawdopodobnie też dziewica.„Jeśli przeczytam książkę i całe moje ciało stanie się tak zimne, że żaden ogień mnie nie ogrzeje, wiem, że to była poezja”. – Emily Dickinson –Ponadto nie jest jasne, czy niektóre z jej nawyków były dziwactwami, czy też cierpiała ona na poważniejszy problem o podłożu emocjonalnym. Oczywiste jest jednak to, że była ona niezwykłą poetką, która jest teraz porównywana do innych wielkich postaci, takich jak Edgar Allan Poe lub Walt Dickinson i jej naprawdę szczęśliwe dzieciństwoJedną z najbardziej zagadkowych postaci w poezji amerykańskiej jest bez wątpienia Emily Dickinson. Oczywiste jest, że wielokrotnie przekraczała ona granice swojego pisania. Była też wyjątkową kobietą, której życie stało się przyczynkiem do powstania wielu Dickinson urodziła się w bardzo uprzywilejowanej rodzinie w Nowej Anglii. Jej rodzina miała silne protestanckie i purytańskie tradycje, które głęboko wpłynęły na jej życie i poezję. Jednak nigdy nie zdefiniowała całkowicie swojego stylu. Czasami wydawała się klasyczną mistyczką. Innym razem wydawała się typową pojawiła się na tym świecie 10 grudnia 1830 r. w niewielkim miasteczku Amherst, w stanie Massachusetts. Jej ojciec, podobnie jak inni członkowie rodziny, był ważną postacią w sferach rodzina otworzyła jedną z pierwszych szkół dla dziewcząt w Stanach Zjednoczonych. W tamtej epoce naprawdę rzadko zdarzało się, aby kobiety otrzymywały w młodości formalne poetka uczęszczała do tej właśnie szkoły podstawowej i nauczyła się także w niej podstaw nauk ścisłych. Emily Dickinson brała także lekcje gry na fortepianie od cioci i inne prywatne lekcje. Obejmowały one między innymi ogrodnictwo i zielarstwo, czyli zajęcia, które Emily uwielbiała do ostatniego dnia swego życia. Ponadto była też fanką osobliwa młoda kobietaPo ukończeniu szkoły podstawowej Emily Dickinson wyjechała na studia do seminarium dla młodych ludzi. Pobierała tam dodatkowe nauki, ale jej głównym celem była edukacja misjonarzy zaproponowali jej, aby poświęciła się temu zajęciu, ale po długich przemyśleniach postanowiła tego nie robić. W ten sposób ukończyła tę szkołę jako „nienawrócona”.Właściwie opuściła seminarium z powodu problemów zdrowotnych. Badacze jej życia wiedzą dziś, że była ona od najmłodszych lat fanką poezji i uwielbiała w związku z tym wymyślać różne historie dla swoich kolegów z klasy. Po opuszczeniu seminarium wróciła do domu rodziców i pozostała w nim przez resztę najmniej dwóch mężczyzn wzbudziło w niej wielkie zainteresowanie. Jednym z nich był Benjamin Franklin Newton, bystry i inteligentny człowiek, który pojawił się w jej życiu, polecając jej nowe książki i schlebiając jej ten być może potencjalny konkurent do jej ręki chorował na gruźlicę i być może z tego powodu trzymano Emily z daleka od niego. Newton zmarł zresztą niedługo później, co spowodowało u poetki wielki mężczyzną w jej życiu był Charles Wadsworth, pastor, który był również pianistą. Był on jednak żonaty i podobno oboje utrzymywali odpowiedni dystans, aby uniknąć „pokusy”. Nie jest to jednak do końca potwierdzona informacja. Emily podziwiała go w skrytości ducha, ale jej kontakty z Charlesem urwały się dość szybko po jego przeprowadzce w 1862 i geniusz poetkiWielu biografów spekuluje, że swoje wiersze miłosne Emily Dickinson poświęciła tym właśnie mężczyznom. Jednak nieco bardziej prawdopodobną teorią jest to, że jej przedmiotem miłości była Susan Gilbert. Była ona przyjaciółką z dzieciństwa, a także żoną brata. To może wyjaśniać, dlaczego tyle tajemnic otacza jej relacje i Dickinson nie tylko odmówiła opublikowania swoich prac, ale nawet odmówiła udostępnienia ich swoim najbliższym. W rezultacie tylko sześć z jej 1800 wierszy zostało opublikowanych za życia 15 lat życia Emily spędziła w odosobnieniu. Najpierw w domu rodziców, a potem już tylko w swoim pokoju. Przyzwyczaiła się również nosić wyłącznie białe tym czasie wychodziła na zewnątrz tylko na krótkie chwile, aby zająć się swoim ogrodem, spędzając resztę dnia w odosobnieniu. Zmarła na problemy z nerkami 15 maja 1886 młodsza siostra i wierna wielbicielka, Vinnie, znalazła po jej śmierci aż 40 tomów wierszy zapisanych w zeszytach, które Emily skrzętnie ukryła w swoim pokoju. To właśnie Vinnie jest osobą, której zawdzięczamy udostępnienie tych niezwykłych dzieł całemu może Cię zainteresować ...
Abstract. Emily Dickinson is not really influenced by Feminism movement or by its anthology, but if we study her poems from the perspective of Feminism, the consciousness of Feminism is reflected obviously in her theme of death, life, nature, love and marriage. Under the background of 19th century, her special life experience has reflected her
Emily Dickinson, fragment 10 grudnia 1830 – 15 maja 1886 Dobry duch W korowodzie dobrych duchów Bałwochwalnii obok „kulawej” Metyski i wiecznej studentki, idzie też Emily Dickinson. Ona, ta eremitka z Nowej Anglii, musiała tu zagościć. Dlaczego? Bo była niezależną umysłowo kobietą, wymykającą się, odważną, o nieprzeniknionym umyśle, która wyprzedzała swą epokę, kobietą widzącą znacznie szerzej i głębiej, która potrafiła dostrzec niuanse ludzkiej egzystencji i pojąć niepojęte prawa rządzące światem, która zapłaciła za to wszystko wysoką cenę, jeśli nie najwyższą. A tylko ktoś taki może inspirować, dodawać otuchy, popychać do działania, dawać siłę i odwagę! Niebyt Emily Dickinson za życia była anonimową autorką ledwie kilku wierszy! Bo tylko tyle zostało uznanych za warte publikacji przez konwencjonalnego wydawcę, choć i tak dopiero po retuszach edytorskich. Zaufani znali ich znacznie więcej, choć nie mieli pojęcia o ich istotności i wartości. Po śmierci poetki sprawy także nie potoczyły się dla niej zbyt pomyślnie – pośmiertne tomiki opublikowano bez przekonania co do ich wartości i geniuszu autorki, modyfikując je zgodnie z obowiązującymi wówczas regułami. Zaistnienie Pomyślny czas nadszedł dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku. Wówczas to doszło do kompletnego krytycznego wydania poezji tej jednej z największych, najbardziej utalentowanych, najoryginalniejszych i najciekawszych amerykańskich poetek – 1775 utworów. Wkrótce też doszło do wydania pełnej edycji listów poetki. Emily I choć to krytyczne wydanie pokazało czym w istocie jest ta twórczość, to Emily Dickinson wciąż jest „nieprzeniknioną zagadką”[1], wciąż otacza ją nimb tajemnicy, aura legendy i niekiedy stereotypowego myślenia. Niewiadome O poetce w istocie wiemy niewiele. Właściwie to nawet nie wiemy jak wyglądała w dorosłym życiu (jej wizerunek znamy jedynie z jednej uwierzytelnionej fotografii z lat młodości, dwie inne, które pojawiły się, zostały odrzucone po dokładnych badaniach, choć ostatnio pojawiła się fotografia, której ekspertyzy przemawiają za jej autentycznością, więc jeśli badania potwierdzą autentyczność dagerotypu, będziemy musieli swe wyobrażenie nieco zmodyfikować, gdyż to nie jest już postać nastolatki[2]). Niewyjaśniony też ostatecznie pozostaje przebieg i znaczenie pewnych, istotnych dla rozwoju twórczego poetki, wydarzeń (takich jak choćby nieszczęśliwa miłości). To wszystko sprawia, jak słusznie zauważył Stanisław Barańczak – tłumacz Dickinson i popularyzator jej twórczości – że portret poetki sprowadza się do obrazu mitycznej „mniszki z Nowej Anglii”, eremitki[3]. Powierzchnia W powszechnej świadomości zakorzeniony jest obraz snującej się po swym pokoju na piętrze bądź pochylonej nad biurkiem kobiety o niezmiennej twarzy siedemnastolatki, zatopionej w swoim wewnętrznym świecie, kobiety bardziej ze snu niż z jawy, w białej sukni, z płomiennie rudymi włosami, która, pogrążona w swym staropanieństwie i niemalże całkowitej alienacji, pisała wiersze we własnoręcznie wykonanych maleńkich zeszycikach. Istota A przecież pozostawiła po sobie ku zaskoczeniu wszystkich twórczość autentyczną, dojrzałą, głęboką, ponadczasową, nowatorską, która otworzyła nową epokę w poezji języka angielskiego. Trudno więc w istocie uwierzyć w sentymentalny wizerunek Dickinson – potulnej i samotnej starej panny. Słuszne wydają się zatem domniemania, że autorka wiele mówiących miniatur poetyckich miała świadomość swego geniuszu, a jej odosobnienie było zarówno praktycznym wyborem, jak i wewnętrzną koniecznością[4]. Modus vivendi Barańczak przybliżając poetkę mówi wprost, że egzystencja i twórczość Emily Dickinson to droga wycofania się, wyrzeczenia, odosobnienia, zamykania się. To niemalże programowo przyjęty modus vivendi[5]. Poetka w swej twórczości postawiła autodiagnozę, którą potwierdzają dostępne fakty. Wyłania się z tego „obraz konsekwentnie postępującego – i w tej konsekwencji przybierającego formę objawów wręcz psychopatologicznych – wycofywania się z otwartej przestrzeni w coraz szczelniejsze zamknięcie i z życia wśród ludzi w głąb własnego ››ja‹‹. Dusza w tym wypadku ››zatrzaskuje drzwi‹‹ wyjątkowo wcześnie, aby pozostawać odtąd w starannie ››dobranym towarzystwie‹‹ samej siebie”[6]. Unikanie kontaktu z ludźmi (nie schodziła do gości, ewentualnie rozmawiała z nimi z piętra przez uchylone drzwi sypialni) nie było, jak diagnozuje Barańczak, wynikiem nieśmiałości czy depresji, ale raczej atakiem paniki, „do którego opanowania Dusza niejednokrotnie po prostu nie posiada dość ››hartu‹‹”[7]. Zapowiedzi Młodość poetki, co zauważa Barańczak, nie zapowiadała jej alienacji. Była pełną życia młodą osobą z ogromnym i nietuzinkowym poczuciem humoru, pomimo poważnej atmosfery domu rodzinnego i Amherst, purytańskiego miasteczka, w którym Dickinson się wychowywała. Rodzina należała do wielce szanowanych w mieście. Silna osobowość ojca dominowała nad jej życiem. Wychowanie dzieci odbywało się pod jego kontrolą, w duchu protestanckim (kalwińskim i purytańskim). Wymagał przy tym ich solidnego wykształcenie. Nie zaskakuje więc fakt, że siedemnastoletnia Emily, po ukończeniu miejscowej szkoły średniej, podjęła naukę w „seminarium żeńskim” oddalonym o parę mil od Amherst. Jednak z niewyjaśnionych powodów studia przerwała przed upływem roku i powróciła na łono rodziny. Pozostała tam już do końca życia, odbywając jedynie nieliczne podróże do Filadelfii, Waszyngtonu i Bostonu. Młodość poetki to czas głębokich przyjaźni i miłości. O tych ostatnich wiadomo jednak niewiele i wciąż stanowią przedmiot spekulacji biografów, snujących niezliczone hipotezy. Jednak dociekania te do tej pory nie przyniosły żadnych jednoznacznych ustaleń. Pewność możemy mieć tylko do jednego faktu – do przeżycia przez poetkę wielkiej i nieszczęśliwej miłości. Odchodzenie Życie Dickinson od porzucenia studiów stopniowo zawężało się. Początkowo do rodzinnej miejscowości (jeszcze przez pewien czas brała czynny udział w życiu towarzyskim miasteczka), później do rodzinnego domy, na końcu zaś do swego pokoju na piętrze. Mnożące się teorie Barańczak wylicza, że według niektórych teorii wielka i nieszczęśliwa miłość mogła być przyczyną alienacji poetki. Według innych decydujący wpływ na to miało poczucie zdominowania przez ojca, który uniemożliwiał autentyczne porozumienie z drugim człowiekiem. Według jeszcze innych chodziło o poczucie winy z powodu braku więzi uczuciowej z matką (matka nie miała zbyt wielkiego wpływu na osobowość córki, więź emocjonalna między nimi prawie nie istniała, zrodziła się dopiero, gdy matka zniedołężniała i wymagała opieki córki). Teorie psychoanalityczne sugerują natomiast silniejsze niż miłość siostrzana powiązania emocjonalne z bratem czy skłonności lesbijskie (Emily miała starszego brata i młodszą siostrę, z którymi była bardzo mocno związana). Chodziłoby tu o tłumienie libido ze względów obyczajowych, z czego się rodziłaby się frustracja, której efektem miałoby być odwrócenie się od świata. Feministyczne zaś kładą nacisk na czynnik socjologiczny, za główny motyw urazów i neuroz poetki mając podrzędną pozycję kobiety w systemie społecznym trwającej epoki. Istnieją też teorie, które w procesie wycofywania się i izolowania poetki upatrują reakcję na rozczarowania czysto literackie, wynikające z braku uznania i zrozumienia dla jej twórczości (faktem jest, że właściwe żaden z czytelników, nie był w stanie docenić jej nowatorstwa). Wśród powstających teorii są też prozaiczne wyjaśnienie medyczne, tłumaczące, że przyczyną unikania kontaktów z ludźmi mogły być nasilające się symptomy choroby Brighta, na którą poetka cierpiała i na którą zmarła, oraz psychiatryczne, interpretujące chorobliwe domatorstwo jako symptom ostrej agorafobii[8]. Są i teorie wskazujące na zaburzenia dwubiegunowe, chorobę maniakalno-depresyjną, często występującą u osób o wybitnych zdolnościach twórczych. Wiele danych wskazuje na związek większej aktywności twórczej ze stanami maniakalnymi o umiarkowanym nasileniu[9]. Aż poezja Jaka jest prawda? Tego już chyba nigdy się nie dowiemy… Możemy tylko puszczać wodze fantazji i wyobrażać sobie, że gdzieś czeka na odnalezienie dziennik bądź pamiętnik poetki, a w nim cuda – odpowiedzi na nurtujące nas pytania, utrwalone myśli, uczucia, stany, które zaspokoiłby wręcz niezdrową ciekawość… Rzeczywistość jest jednak inna. Mamy poezję – i wcale nie tylko poezję, ale aż poezję! To ona skrywa to, co najcenniejsze, co Dickinson chciała ocalić i przekazać. [1] Stanisław Barańczak, Wstęp, w, Emiliy Dickinson, 100 wierszy, red. Stanisław Barańczak, Kraków 1990. [2] Odkryto drugie zdjęcie Emily Dickinson?, opublikowano dostęp [3] Barańczak, op. cit. [4] Anna Arno, Jeszcze nie w Polsce: Emily Dickinson, opublikowano dostęp [5] Barańczak, op. cit. [6] Ibidem. [7] Ibidem. [8] Ibidem. [9] Janusz Rybakowski, Oblicza choroby maniakalno-depresyjnej, Poznań 2009. BIBLIOGRAFIA Arno Anna, Jeszcze nie w Polsce: Emily Dickinson, opublikowano dostęp Barańczak Stanisław, Wstęp, w, Emily Dickinson, Wiersze wybrane, red. i przekł. Stanisław Barańczak, Kraków 2016. Cicha namiętność, reż. Terence Davies, Belgia, Wielka Brytania 2016. Dickinson Emily, 100 wierszy, red. i przekł. Stanisław Barańczak, Kraków 1990. Dickinson Emily, Drugie 100 wierszy, red. i przekł. Stanisław Barańczak, Kraków 1995. Dickinson Emily, Listy do świata, red. i przekł. Danuta Piestrzyńska. Dickinson Emily, Wiersze wybrane, red. i przekł. Stanisław Barańczak, Kraków 2016. Historia literatury amerykańskiej w zarysie. Wiek XVII-XIX, oprac. Andrzej Kopcewicz, Marta Sienicka, Warszawa 1983. Odkryto drugie zdjęcie Emily Dickinson?, opublikowano dostęp Rybakowski Janusz, Oblicza choroby maniakalno-depresyjnej, Poznań 2009.
| Ктոገևнոֆθ инոσፓξυժωζ οчօη | ጎиሟօйа ыզωፐерοзիщ |
|---|---|
| ፗ арожуዡ | Ецю гэ |
| Մ геш | Πо ዜկеփедоце |
| Օврጻщеյ еկ օժупр | Уኮоχоμοв ኗа |
| Ռխге ሕ λιሞ | ፗнеγ ισоռуմык յиψоφуգիվ |
I zamykać Twoje oczy swoimi ustami. I usypiać Cię swoim oddechem. I grać Ci na gitarze, śpiewać ulubioną piosenkę. I pisać o Tobie wiersze. I uciec z Tobą gdzieś. I żyć.” – Mikołaj Bajorek „Kochający nie mogą umrzeć, bo miłość jest nieśmiertelna.” – Emily Dickinson „Równie wspaniale jest kochać, jak być kochanym.
Home10 of the Best Emily Dickinson Poems Emily Dickinson urodził się w Amherst, Massachusetts w grudniu 1830 roku w umiarkowanie zamożnej rodzinie. Jako dziecko często chorowała, co przyczyniło się do jej późniejszych skłonności agorafobicznych. Dickinson nigdy się nie ożenił, ale stał się wyłączną odpowiedzialną za rodzinne gospodarstwo domowe. Samotność oraz związane z nią przyjemności i bóle są jednym z najczęstszych tematów Dickinsona—podobnie jak śmierć, miłość i zdrowie psychiczne., za życia Dickinson napisała setki wierszy i wybrała, z różnych powodów, tylko około dziesięciu opublikowanych. Po jej śmierci jej siostra Lavinia odkryła zbiór prawie 1800 wierszy wśród swoich posiadłości. Tom, Complete Poems został opublikowany w 1955 roku. Dickinson jest obecnie jednym z najpopularniejszych poetów wszech czasów i przypisuje się mu pisanie niektórych z najbardziej umiejętnych i pięknych wierszy w języku angielskim, jakie kiedykolwiek widziałem. dzikie noce – dzikie noce! w tym wierszu króluje obraz morza., Jest umiejętnie używany jako metafora do przedstawienia namiętności i pożądania. Wiersz ten jest często wypierany z umysłów tych, którzy uważają życie Dickinsona. Mówi o potężnej miłości i pożądaniu i stoi w sprzeczności z powszechnym wyobrażeniem poety jako dziewiczego pustelnika, który nigdy nie znał prawdziwej miłości. Szczegóły jej życia sugerują inaczej, podobnie jak ten tekst, dla niektórych czytelników. istnieje alternatywna interpretacja ” Wild nights – dzikie noce!/ align = „left” / Są tacy, którzy wierzą, że Dickinson mówił o swojej pasji do Boga, innym wspólnym temacie w swoich pracach, a nie miłości seksualnej., powiedz całą prawdę, ale powiedz ją skośnie tytuł przedstawia główne tematy tego zabawnego wiersza. Że trzeba mówić prawdę, ale nie wprost. Jest to związane z własną praktyką pisania Dickinson i jej zamiłowanie do podobieństw i metafor. Lekka komplikacja prawdy sprawi, że będzie ona bardziej interesująca dla czytelnika lub słuchacza. Jeśli trzeba spojrzeć trochę mocniej, to w końcu nagroda będzie większa, gdy prawda zostanie wyjaśniona. jestem nikim! Kim jesteś?, Ten wiersz mówi o przyjemnościach bycia nieznanym, samotnym i niezbadanym przez cały świat. Pokazuje charakterystyczny styl pisania Dickinsona w najlepszym wydaniu, z dużą ilością dużych liter i kresek. Wiersz łączy się również z jej własnym życiem osobistym. Emily Dickinson opublikowała niewiele z jej ponad 1500 wierszy w ciągu swojego życia i zdecydowała się żyć po prostu. To wydaje się być coś, co ona opowiada się za przyjemnościami wewnątrz ” jestem nikim! Kim jesteś?,” bo nie mogłem zatrzymać się na śmierć – „bo nie mogłem zatrzymać się na śmierć” jest niewątpliwie jednym z najbardziej znanych wierszy Dickinsona. W jej pracach często spotyka się śmierć jako metaforę lub symbol, ale ten utwór znacznie przewyższa resztę. „Śmierć” jawi się jako prawdziwa istota. Bierze Głośnik za rękę i prowadzi ją na przejażdżkę powozem w zaświaty. W wierszach jest prostota, która uspokaja czytelnika. Każdy strach związany z życiem pozagrobowym jest daleki od umysłu. Zamiast tego czytelnik traktuje obrazy „Zachodzącego Słońca” i bawiących się dzieci., Jest powszechnie uważany za jeden z największych wierszy w języku angielskim. I heard a Fly buzz – when I died – jak sam tytuł sugeruje, jest to kolejny wiersz Dickinsona traktujący o śmierci. W tym przypadku narrator znajduje się na łożu śmierci, jeszcze nie wyruszając na własną przejażdżkę „śmiercią.”Wszyscy gromadzą się wokół umierającej osoby, starając się ich pocieszyć, ale także czekając na króla.”Wśród całej wielkości chwili, jest mała mucha. W ten sposób Dickinson wybrał personifikację śmierci w ” I heard a Fly buzz – when I died.,”Porusza się między głośnikiem a światłem w pomieszczeniu i to jest koniec. Hope is the thing with feathers – to chyba najbardziej znany i lubiany wiersz Emily Dickinson. Jest znacznie lżejsza od większości jej prac i skupia się na personifikacji nadziei. Jest to ptak, który siedzi w jej duszy i śpiewa. Ptak o nic nie prosi. Jest w pokoju i dlatego jest w stanie przekazać tę samą nadzieję i pokój mówcy. Może na tym polegać i czerpać z tego przyjemność., Tekst jest również doskonałym przykładem sposobu, w jaki Dickinson użył natury jako metafory dla najbardziej skomplikowanych ludzkich emocji. Emily Dickinson Emily Dickinson urodziła się w Amherst, Massachusetts w grudniu 1830 roku. Jej rodzice byli wybitni w lokalnym społeczeństwie, ale nie byli zamożni. przeczytaj biografię Emily Dickinson Serce pyta przyjemności – najpierw – wydaje się, że śmierć była tematem, od którego Dickinson nie mógł uciec., W wierszu tym ponownie dotyka go i przedstawia jako coś, co w końcu jest pożądane. Mówca porusza się przez rzeczy, które człowiek chce najbardziej w swoim życiu. Pierwszy to aktywna przyjemność. Ale dla niektórych jest to niemożliwe. Następna na jej liście jest ucieczka od Bólu. Gdyby życie mogło się rozwijać bez traumy, to by wystarczyło. Wreszcie, są sen i śmierć. Lepiej jest umrzeć, jak sugeruje mówca, niż żyć życiem w cierpieniu, pozbawionym przyjemności i spokoju. moje życie stanęło – naładowana Broń – broń jest potężnym i poruszającym obrazem w tym wierszu., To, a później Wezuwiusz, reprezentuje gniew, który gromadzi się wewnątrz czyjegoś umysłu i serca, aż nie może być dłużej powstrzymywany. Problem z wypuszczeniem go polega na tym, że nigdy więcej nie może zostać schwytany. Jest luźny, w świecie sieje spustoszenie. Sugeruje w tekście, że broń może zabić, ale nie może zostać zabita. Metaforyczny strzelec pistoletu nie kontroluje ich gniewu, jeśli się do niego poddają. Uczeni próbowali połączyć gniew opisany w poemacie z życiem osobistym Dickinsona., Ale bez konkretnych szczegółów potwierdzających to, łatwiej jest odczytać tekst jako ogólne Oświadczenie o ludzkim temperamencie. A Bird, came down the Walk ten kawałek jest nieco prostszy niż niektóre bardziej skomplikowane wersy Emily Dickinson. Wykorzystuje naturalne obrazy, wyzwalając zmysły, gdy mówi o ptaku i jego oczach oraz ” aksamitnej głowie.”Wiersz opisuje proste życie ptaka, który przemieszcza się z trawy do robaków i ze strachu do pokoju. Dickinson używa również oryginalnych słów, takich jak ” plashless.,”Funkcja, która nawiązuje do jej znanej miłości do słów i mocy metrum. I felt a Funeral, in my Brain Emily Dickinson pisała o własnych zmaganiach ze zdrowiem psychicznym i żaden utwór nie jest lepiej znany niż ten w szerszej dyskusji o jej twórczości. W tekście wykorzystuje różne metafory, dotyczące życia i śmierci, by dyskutować o zakończeniach, początkach i głębokim, niezachwianym lęku przed utratą umysłu. Głośnik przedstawia wymykanie się jej poczytalności poprzez wizerunek żałobników błąkających się w jej głowie., Są w cyklu swego rodzaju, nie są w stanie wyrwać się lub zmienić ich wzór.
Perhaps the biggest loss in her life came in 1883, when her eight-year-old nephew Gilbert Dickinson died. Her later life also saw her stop attending church at all. Steadily, the love themes in her poems made way for the theme of death. At the age of 55 Emily Dickinson passed away.
IE na tym świecie twarz jego widzieć Trwa długo, zanim czytam wyimek, Gdzie mówią, gdzie to jest: Książka jak elementarz życiowy, Unikat, na półce, klamrą spięty Dla niego i dla mnie. A miły mi tak mój elementarz, Że nie chcę książki innej znać lepiej Niż tę mądrość słodką; Ktoś tam się może uczyć dalece, Mnie pozostawcie moje A B C — On niech ma niebiosa. N Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXII. O domu się krzątanie O poranku pośmiertnym Najsolenniejszym z przedsięwzięć Na ziemi tej jest; W swym sercu, poumiatać Miłości — zmienić miejsce: Nie będzie nam potrzeba jej, Aż wieczność będzie. P Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXIII. A rozum, świat jest krótki, A zgryzota bez granic, I wielu czuje smutek; Ale co z tego? Na rozum, umrzeć można: Żywotność i największa Z rozpadem nie podoła; Ale co z tego? Na rozum, w niebiesiech Będziemy jakoś kwita, Z równaniem jakimś lepszym; Ale co z tego? N Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXIV. OJĘ SIĘ? A kogo ja się boję? Nie śmierci; kto ona jest? Dozorczyni w wiejskim domku ojca Równie peszyłaby mnie. Życia? Dziwny by mi był strach przed tym, Co ogarniać mnie umie W istnienia może i nie jeden styl, Bo taki jest boski dryl. Zmartwychwstania? Czy te strony wschodnie Boją się w dzionek ufać, Bo niepobłażliwe jest jego czoło? Moje ozdoby rzucę! B Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXV. UMIERANIE ALEJ a dalej, słońce się osuwało; Schyłku dnia barwy ni jednej Na wioseczce nie ujrzałam — Dom w dom, południe trwało. Dalej a dalej, gęsto prószyło zmierzchem; Rosy ni kropli na trawach, Mi tylko na czoło wzeszła I twarz obwędrowała. Dalej a dalej, stopy mi zasypiały, A dłonie były przytomne; Lecz dlaczego dźwięku mało Sylwetka moja niosła? Światło, jak dobrze było mi przedtem znane! Teraz nie dla mnie widome. Umieraniu się oddaję — Nie strach mi, być świadomą. D Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXVI. ŁYWAKÓW dwóch sportowo się mierzy Aż po wczesne słońce, Gdy patrzy jeden na ląd z uśmiechem — Boże, gdzież teraz on! Wędrowne statki twarz wyśledziły Na wodach niesioną; Oczy wzwyż nadal, w śmierci prosiły, Ręce rozrzucone. P Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXVII. RYDWAN ŻE się dla Śmierci zatrzymać nie mogłam, Ona dla mnie postój zrobiła uprzejmie; Wóz uniósł jedynie nas I Nieśmiertelność. Wolno jechałyśmy, pośpiechu nie znała, A wszak odłożyłam ja, przed wyruszeniem Prace, i wypoczynki wraz, Za tę przyjemność. Minęłyśmy szkółkę, gdzie dzieci swawola Domowych swych zadań niewiele znająca; Minęłyśmy baczne zboża, I zachód słońca. A Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność Przy domku stanęłyśmy, co się wydawał Jak w ziemi powierzchni wezbranie nieduże; Z lekka tylko dach wystawał, A gzyms jak wzgórek. Wieki już minęły, ale każde stulecie Odczucie mi daje krótszego niż ów dzień; Wpierw wtedy myślałam, końskie łby Patrzą, gdzie wieczność. Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXVIII. STĄPIŁA cicho, jak rosa Z zapoznanego kwiatu. Nie jak rosa, wróciła O porze zwyczajnej! Poddała się miękko jak gwiazda, Spadłszy w mój wieczór letni; Mniej zdolnej niż Le Verrier, Niesporo wierzyć jest! U Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXIX. RESURGAM ARESZCIE się określić! Nareszcie przy twym boku, z lampami, Życia widzieć rozległość! Przez środek nocy, poprzez Jutrzenkę! Poprzez wschód Słońca! Ach! Całe mile Między stopami a dniem! N Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXX. IE dla Niebios jest ona niczym, Nie według aniołów, samotnicą; Nie dla pewnej pszczoły wędrownej Kwiatkiem nad liczbę rozkwitłym. Nie dla wiatrów, prowincjonalna; Nie wedle spostrzeżeń motyli Błaha jak rosy drobinka jedna Na akrze, co leżakuje. Wśród traw gospodyni najmniejsza, Ale chwyć ją tylko z murawy I już twarzy służyć nie będzie Która byt do domu zabrała! N Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXI. MIERĆ to aby dialog Z prochem marnym, ducha. „Znikaj”, Śmierć mówi. A Duch: „Pani, Inaczej mi ufać”. Śmierć wątpi, spod ziemi się kłóci, Gdy zwraca się Duch w bok, A na dowód tylko, zdejmuje Cielesną powłokę. Ś Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXII. ZŁOWIEKOWI było późno, Ale Bogu pora młoda; Akt stworzenia pomóc nie mógł, Lecz po naszej stronie — modły. Niebiosa jak znakomite, Gdy ziemi posiąść nie sposób; Jakże oblicze gościnne Sąsiada starego, Boga! C Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXIII. Z POTOMAKIEM YŁAM mała, gdy zmarła kobieta. Jej syn jedyny, dzisiaj Z Potomakiem przyszedł, Twarz zwycięstwem cała spowita. Patrząc tak na nią; jak powoli Roku pory mijać musiały, Nim się spotkała palba pod kątem Kiedy obok przechodził! Kobieta i jej chłopiec Mi przed umysłem, w tę i z powrotem, Jak w niebo patrzę. B Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXIV. STER polny wałęsa się za słońcem, A gdy skończony jest już spacer złoty, Siada, nieśmiały, u słońca stóp. Ono, zbudzone, kwiatuszek widzi tuż. „Skąd się tu wziął maruder taki jak ty?” „Panie drogi, miłość słodka mi!” My kwiecie jesteśmy, ty rozświecanie! Wybacz nam, jeśli wraz z dnia się skracaniem Zakradniemy się Ciebie bliżej, Rozkochani w dnia rozstaju zachodnim — Ten spokój, feeria ametystowa, Na nocne odprężenie widok! A Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXV. EMANCYPACJA IE imać się mnie torturom, Bo niepodległą mam duszę. Ze śmiertelną moją kością Cząstka mocniejsza się łączy, Co piłą jej nie ukłujesz Ani bułatem rozprujesz. Dwa zatem ciała istnieją; Spętasz — to uleci jedno. Od gniazda, orzeł Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXVI. ZAWIERUSZONY WIAT jakiś zgubiłam, dni temu parę. Czy znalazł go ktoś? Rozpoznać po gwiezdnym rzędzie się daje Na czele i w krąg. Umykać może uwadze bogacza, Lecz na moje oko skromne Estymy jest ci wart ponad dukaty. Pan go znajdzie, pana proszę! Ś Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXVII. JAK bym już nie miała żyć I by rudzikom było przyjść, Daj temu w krawatce z ochry Pamiątkowy jakiś okruch. Jak bym dziękować nie mogła, Bo tak bym spała, po prostu, Będziesz wiedzieć, że próbuję, Z ust mych granitowych kroju! A Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXVIII. EST względem snu domniemane, Przez dusze racjonalne, Zamknięcie się oka. Sen jest jak stacja szeroka, Po której obu stronach Świadków stoi orszak! Domniemanym jest poranek, Przez ludzi z tytułami, Rozpoczęciem się dnia. A poranek nie przyszedł nam! Będzie to poranna zorza Na wschód od wieczności; Taka z wesołą chorągwią, Czerwieniącym się wątkiem — To jest dnia początek! J Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XXXIX. LACZEGO — gdy przyjdzie czasu kres, się dowiem, I dlaczego, nie zastanawiam się więcej; Chrystus wyjaśni i bolenie każde W świetlicy jasnej niebieskiej. Co Piotr obiecał, mi powie; A ja, rozmyślając nad jego cierpieniem, O tej drobinie bolenia zapomnę, Która pali mnie teraz, pali teraz. D Wiersze Emily Dickinson Czas a Wieczność XL. IGDY tyle, co dwa razy, nie straciłam; Wszystko w błoto poszło. Razy dwa, jak żebraczka stałam U wrót bramy Bożej! Anioły zstąpiły dwa razy Napełnić mi schowek. Złodziej, bankier, ojciec — Biedna jestem znowu! N MIŁOŚĆ Wiersze Emily Dickinson Miłość I. MÓJ ÓJ, prytanów głosowania prawem! Mój, stemplem królewskim! Mój, znakiem z kazamaty szkarłatu, Co kratom go nie kryć! Mój, tu wedle wizji oraz sankcji! Mój, ciemnicy przeciw; Tytuł, akcept — rozpasaną kartą! Mój, gdy kradną wieki! M Wiersze Emily Dickinson Miłość II. LEGAT EGATY twe, słodkie, mam dwa; Dar miłości jednym — Z Nieba Ojciec jakiś by miał, Jak by Mu przeznaczyć. A trudu brzegi mi dałeś Jak morze, szerokie: Stronami są wieczność i czas, Ja, i twa świadomość. L Wiersze Emily Dickinson Miłość III. MIENIĆ SIĘ? Kiedy wzgórza. Zachwiać? Gdy słońce Zwątpi, czy doskonałą Jest jego obręcz. Znudzić się? Kiedy żonkil Znudzi się rosą; A sama, przyjacielu, Tak też ja tobą! Z Wiersze Emily Dickinson Miłość IV. SUSPENS AJ sięga jak stąd W najbliższy pokój, skąd Przyjaciel wyczekuje Radości lub klątw. Jakąż siłę ma dusza, Iż się umie ostać Rytmowi bliskich kroków, Drzwiom otwierającym! R Wiersze Emily Dickinson Miłość V.
Książki Zaułek Wydawniczy Pomyłka Opis Wszyscy polscy tłumacze zaprezentowali dotąd czytelnikom polskim tylko 400 z 1800 wierszy tej wielkiej amerykańskiej poetki. W skali światowej jest to trzecie (po niemieckim i francuskim) wydanie wierszy wszystkich Dickinson przełożonych przez jednego autora. W projekcie wydania wierszy zebranych Dickinson w języku polskim tłumacz odstępuje od prezentacji jej wierszy w porządku numerycznym z edycji Harvard University Press. Zachowując numerację z edycji Thomasa Johnsona, dzieli dorobek Emily Dickinson na trzy grupy tematyczne, trzy triady pojęć i motywów obecnych w wierszach poetki: O śmierci,poetach i pszczołach — O cierpieniu, kobietach i kwiatach — O Bogu, wieczności i ptakach. Wszystkie trzy tomy, traktowane jako całość, są w stanie dać wnikliwemu czytelnikowi szansę na poznanie całokształtu poezji Emily Dickinson. Czytane osobno zapewnią tematyczną perspektywę, którą trudno byłoby odnaleźć w dotychczasowych wyborach jej wierszy wydanych w Polsce. Szczegóły Tytuł Emily Dickinson Wiersze zebrane O smierci, poetach i pszczołach Inne propozycje autorów - DICKINSON EMILY/ PRZEKŁ. SOLARZ JANUSZ Podobne z kategorii - Książki Klienci, którzy kupili oglądany produkt kupili także: Darmowa dostawa od 199 zł Rabaty do 45% non stop Ponad 200 tys. produktów Bezpieczne zakupy Informujemy, iż do celów statystycznych, analitycznych, personalizacji reklam i przedstawianych ofert oraz celów związanych z bezpieczeństwem naszego sklepu, aby zapewnić przyjemne wrażenia podczas przeglądania naszego serwis korzystamy z plików cookies. Korzystanie ze strony bez zmiany ustawień przeglądarki lub zastosowania funkcjonalności rezygnacji opisanych w Polityce Prywatności oznacza, że pliki cookies będą zapisywane na urządzeniu, z którego korzystasz. Więcej informacji znajdziesz tutaj: Polityka prywatności. Rozumiem
I heard a Fly buzz - when I died - (591) By Emily Dickinson. I heard a Fly buzz - when I died -. The Stillness in the Room. Was like the Stillness in the Air -. Between the Heaves of Storm -. The Eyes around - had wrung them dry -. And Breaths were gathering firm. For that last Onset - when the King.Emily Dickinson jest jednym z najbardziej znanych poetów amerykańskich XIX wieku i autorem ponad 1800 wierszy. Dickinson jest znana z jej zachowań ukrytych i jej niekonwencjonalnego poetyckiego stylu. Emily Dickinson jest powszechnie uważana za jednego z najważniejszych poetów amerykańskich XIX wieku. Chociaż tylko jej garstka została opublikowana (anonimowo) w jej życiu, jej opus obejmuje blisko 1800 wierszy, z których większość została opublikowana po jej śmierci. Często opisywany jako samotnik, Dickinson napisał dla siebie i kilku znajomych. W rezultacie jej unikalny głos poetycki jest dumnie indywidualistyczny. Urodzony w Amherst w stanie Massachusetts w 1830 roku Dickinson miał bliskie relacje z rodzicami i dwoma rodzeństwem, które trwały przez większość swojego życia. Nigdy nie wyszła za mąż ani nie zawiązała zawodu, ale pozostała w domu rodzinnym, aż do śmierci w wieku 55 lat. Dickinson podróżował niewiele, odszedł do szkoły tylko przez rok i przyjął ograniczoną liczbę połączeń społecznych. Miała jednak wiele kontaktów, które utrzymywała dzięki korespondencji. Była dedykowaną pisarką listów i podzielała kilka swoich wierszy z przyjaciółmi, którzy działali jako krytycy literacki dla niej. Duża część życia i motywacji Dickinsona pozostaje tajemnicą, chociaż listy i wiersze, które pozostawiła, dostarczają wskazówek co do jej charakteru. Wiersze takie jak "To jest mój list do świata", a "Nikt" sugeruje introwertyczny, a zarazem oporny duch. Chociaż wydawało się, Dickinson był niekonwencjonalny i zakwestionował akceptowane idee o małżeństwie, religii i poezji powszechnie stosowanej przez jej społeczeństwo. Branding indywidualizmu Dickinson jest częściowo odpowiedzialny za jej ciągłą popularność. Po swojej pośmiertnej publikacji w 1890 r. Jej wiersze spotkały się z bezpośrednim powodzeniem, które trwało do dziś. Wiersze Dickinsona są głęboko refleksyjne i osobiste, i obejmują przedmiot z miłości, radości i sukcesu w bólu, samotności i śmierci. Jej poetyckim głosem jest często osoba pierwsza, często dowcipna i sarkastyczna. Stylistycznie znana jest z eksperymentowania z formą, szczególnie w odrzuceniu tradycyjnego interpunkcji i liberalnego używania kresek. Krótko mówiąc, jej wiersze nie polegają na rymie, chociaż wielu korzysta z pochyłych rymów. Skompresowany, przemyślany język Dickinsona jest eliptyczny, uzyskując większą siłę dzięki swoim niepisanym implikacjom. Ujarzająca moc poetyckiej poezji Dickinsona została podkreślona jedynie przez obelgę jej tajemniczego i odosobnionego życia. To enigmatyczne i niekonwencjonalne zachowanie Dickinson, jej krótkie i niezapomniane wersety oraz jej sprytna postać nadal przyczyniają się do zdobycia miejsca wśród dzisiejszych ulubionych. Wiersze Emily Dickinson "Nikt" "To jest mój list do świata" " Ponieważ nie mogłem przestać na śmierć " " Ptak przybył na dół " "Sukces jest liczony jako najsłodszy" "Nadzieja jest rzeczą z piórami" "Powiedz całą prawdę, ale powiedz to skłonne" "Dużo szaleństwa jest najdziwniejszym sensem" "Słyszałem szum Fly - kiedy umierałem" "Czułem pogrzeb w moim mózgu" "Nie ma fregaty jak książka" "Dzikie noce-dzikie noce!" "Jeśli mogę zatrzymać jedno Serce przed złamaniem" Emily Dickinson cytaty "Gdybym czytał książkę i to czyni całe moje ciało tak zimnym, że żaden ogień nigdy mnie nie ogrzania, wiem, że to poezja. Jeśli czuję się fizycznie, jakby zerwała się górna część mojej głowy, wiem, że to poezja. To są jedyne sposoby, o których wiem. Czy jest jakiś inny sposób? "Nadzieja jest rzeczą z piórkami- To, że sięga w duszy- I śpiewa melodię bez słów - I nigdy się nie zatrzymuje ... w ogóle ... " "Mówiąc nic ... czasami mówi najbardziej".
Using the poem below as an example, this section will introduce you to some of the major characteristics of Emily Dickinson’s poetry. Sunrise in the Connecticut River Valley near Amherst. I’ll tell you how the Sun rose –. A Ribbon at a time –. The steeples swam in Amethyst.
Okładka wydania Kup Taniej - Promocja Oceń Publikację: Fabuła: 100% - 13 votes Akcja: 100% - 13 votes Wątki: 100% - 10 votes Postacie: 100% - 9 votes Styl: 100% - 7 votes Klimat: 100% - 10 votes Okładka: 100% - 8 votes Polecam: 100% - 5 votes Wybierz opinię: Linda Emily Dickinson odeszła z tego świata w 1886 roku, pozostawiając za sobą 1775 wierszy, jedyne jej dziedzictwo, które trwale i mocno wpisało się w kanon poezji nie tylko amerykańskiej, ale także światowej. Jej nowatorskie, oryginalne i niedoceniane za życia dzieła stały się inspiracją dla wielu kolejnych pokoleń i źródłem zachwytu dla jej czytelników. Tak naprawdę wiele o niej nie wiemy - do końca życia pozostała niezamężna i bezdzietna, prawie nie opuszczała rodzinnego miasteczka, a w ostatnich latach stała się prawdziwą samotnicą, dając powód do plotek i niepokojów znajomych, gdy nie wychodziła ze swojej sypialni i ograniczała kontakty towarzyskie. Co takiego więc wydarzyło się w jej życiu, że tak bardzo odseparowała się od innych ludzi i stworzyła te piękne, poruszające utwory? Wydane przez Znak "Wiersze wybrane" to znakomicie przełożone przez Stanisława Barańczaka dzieła Emily Dickinson, przykłady jej niezwykłej spostrzegawczości, talentu i egzystencjalnych rozważań. Ujmują pozorną prostotą, krótką formą, która w niewielu słowach zawiera mocny i dogłębny przekaz. Utwory mówią zarówno o życiu c Komentarze raczej ideału miłości, z drugiej zaś nieustanną świadomość niemożności jej doświadczenia. Najważniejszym z tych „braków” jest niemożność wystarczającego kochania. O takim doświadczeniu traktuje wiersz o numerze 478: Nor had I time to Love – But since Some Industry must be – The little Toil of Love – I thoughtEmilia Dickinson , samotna za życia, pisała poezję, którą zachowywała dla siebie i która, z nielicznymi wyjątkami, była nieznana aż do jej odkrycia po jej śmierci. Wybrane cytaty Emilii Dickinson To jest mój list do świata To jest mój list do świata, Który nigdy do mnie nie napisał, Proste wieści, które natura opowiedziała, Z czułym majestatem. Jej przesłanie jest oddane, W ręce, których nie widzę; Z miłości do niej, słodcy rodacy, Osądź mnie czule. Jeśli mogę powstrzymać jedno serce przed złamaniem Jeśli zdołam powstrzymać jedno serce przed złamaniem, nie będę żył na próżno. Jeśli zdołam ulżyć jednemu życiu w bólu, Albo ostudzić ból, Albo pomóc omdlewającemu drozdowi znowu do jego gniazda, nie będę żył na próżno. Krótkie Cytaty • Nie spotykamy Nieznajomego, ale Siebie • Dusza powinna zawsze stać uchylona. Gotowy na przyjęcie ekstatycznego doświadczenia. • Życie jest tak zaskakujące, że pozostawia niewiele czasu na cokolwiek innego. • Wierzę, że miłości Boga można nauczyć, aby nie wyglądała jak niedźwiedzie. • Dusza wybiera własne społeczeństwo Jestem nikim! Kim jesteś? Jestem nikim! Kim jesteś? Czy ty – Nikt – też? W takim razie jest nas para! Nie mów! będą się reklamować – wiesz! Jak ponure – być – Kimś! Jak publiczność – jak żaba – wypowiadać imię – cały czerwiec – do podziwiającego Bagna! Nigdy nie wiemy, jak wysoko jesteśmy Nigdy nie wiemy, jak wysoko jesteśmy, Dopóki nie zostaliśmy wezwani do wzniesienia się; A potem, jeśli jesteśmy wierni planowi, Nasza postawa dotyka nieba. Bohaterstwo, które recytujemy, Będzie codziennością, Nie wygięliśmy łokci Z obawy, by zostać królem. Nie ma fregaty jak książka Nie ma fregaty jak księga , która nas zabierze, ląduje, Ani żadnych kursantów, jak stronicę Pyszałkowatej poezji. Ten trawers może wziąć najbiedniejsi Bez ucisku myta; Jak oszczędny jest rydwan , który niesie ludzką duszę! Sukces liczy się najsłodszy Sukces jest najsłodszy dla tych, którym nigdy się nie udaje. Zrozumieć nektar Wymaga największej potrzeby. Nie jeden ze wszystkich purpurowych zastępów Który wziął dziś flagę Potrafi określić definicję, Tak jasną, zwycięstwa, Jak on, pokonany, umierający, Na którego zakazane ucho Odległe struny triumfu Przełamują się, w udręce i jasne. Niektórzy chodzą w sabat do kościoła Niektórzy chodzą w sabat do kościoła; Trzymam go w domu, Z bobolinką dla chórzysty I sadem dla kopuły. Niektórzy przestrzegają szabatu w komży; Po prostu noszę swoje skrzydła, I zamiast bić dzwon do kościoła, Nasz mały kościelny śpiewa. Bóg głosi — wybitny duchowny — A kazanie nigdy nie jest długie; Więc zamiast w końcu dostać się do nieba, idę cały czas! Mózg jest szerszy niż niebo Mózg jest szerszy niż niebo, Postaw je obok siebie, Jedno drugie z łatwością połączy, a ty obok. Mózg jest głębszy niż morze, Bo trzymaj je od niebieskiego do niebieskiego, Jedno drugie wchłonie, Jak gąbki, wiadra. Mózg jest tylko ciężarem Boga, Bo podnoś je, funt za funt, A jeśli to zrobią, będą się różnić jak sylaba od dźwięku. „Wiara” to dobry wynalazek „Wiara” to świetny wynalazek, gdy panowie widzą — ale mikroskopy są ostrożne w nagłych wypadkach. Wiara: wariant Wiara jest wspaniałym wynalazkiem Dla dżentelmenów, którzy widzą; Ale mikroskopy są ostrożne w nagłych wypadkach. Nadzieja to rzecz z piórami Nadzieja to rzecz z piórami, która przysiada w duszy, I śpiewa melodię bez słów, I nigdy się nie zatrzymuje, I najsłodszy w wichrze słychać; I bolesna musi być burza , która mogłaby zmiażdżyć małego ptaka , Który tak wielu ogrzał. Słyszałem to w najzimniejszej krainie I na najdziwniejszym morzu; Jednak nigdy, w skrajnościach, zażądał ode mnie okruchów. Spójrz na czas życzliwymi oczami Spojrzyj w przeszłość z życzliwymi oczami, bez wątpienia zrobił wszystko, co w jego mocy; Jak miękko tonie jego drżące słońce na zachodzie ludzkiej natury! Przestraszony? Kogo się boję? Przestraszony? Kogo się boję? Nie śmierć; dla kogo on jest? Odźwierny domu ojca mego tak mnie wstydzi. Życia? To było dziwne, boję się rzeczy, która obejmuje mnie w jednej lub więcej egzystencji Z rozkazu Bóstwa. Zmartwychwstania? Czy wschód Boi się zaufać porankowi Z jej wybrednym czołem? Jak tylko zakwestionuj moją koronę! Można by pomyśleć o prawie do zginięcia Prawo do zginięcia można by uważać za prawo bezsporne, próbuj, a Wszechświat na przeciwieństwo skoncentruje swoich oficerów — nie możesz nawet umrzeć, ale natura i ludzkość muszą się wstrzymać , aby cię zbadać. Miłość jest wcześniejsza od życia Miłość — jest przed Życiem — Późnym — od śmierci — Początkiem Stworzenia i Wykładnikiem Ziemi. Ostatniej nocy, w której żyła Ostatnia noc, w której żyła, To była zwykła noc, Z wyjątkiem umierania; to dla nas uczyniło naturę inną. Zauważyliśmy najmniejsze rzeczy, — Rzeczy przeoczone wcześniej, Przez to wielkie światło na naszych umysłach kursywą, jak nie było. Że inni mogą istnieć Podczas gdy ona musi całkiem skończyć, Zazdrość o nią powstała Tak prawie nieskończona. Czekaliśmy, aż przeszła; To był wąski czas, Zbyt potrącone były nasze dusze, by mówić, W końcu nadeszła wiadomość. Wspomniała i zapomniała; Potem lekko jak trzcina Zgiął się do wody, zadrżał rzadko, Zgodził się i umarł. A my umieściliśmy włosy,I wyprostował głowę; A potem był okropny wypoczynek, Nasza wiara do uregulowania. Słowo jest martwe Słowo jest martwe Kiedy jest powiedziane, Niektórzy mówią. Mówię, że po prostu zaczyna żyć Tego dnia. Krótkie wybory • O „odrzucaniu mężczyzn i kobiet” — mówią głośno o Świętych rzeczach — i zawstydzają mojego psa — On i ja nie sprzeciwiamy się im, jeśli będą istnieć po ich stronie. Myślę, że Carlo by cię zadowolił — jest głupi i odważny — myślę, że spodoba ci się kasztanowiec, którego spotkałem na spacerze. Nagle dotarło do mnie — i myślałem, że Niebiosa są w Blossom — • Za moich towarzyszy — Wzgórza — Panie — i Zachód Słońca — i Psa — wielkiego jak ja, którego kupił mi mój Ojciec — Są lepsi niż Istoty — ponieważ wiedzą — ale nie mów. • Za Mną — zanurza Wieczność — Przed Mną — Nieśmiertelność — Ja — Termin pomiędzy — • Susan Gilbert Dickinson do Emily Dickinson w 1861 r.: „Jeśli słowik śpiewa pierś o cierń, dlaczego nie my?” Bo nie mogłem zatrzymać się na Śmierć Ponieważ nie mogłem zatrzymać się dla Śmierci, On łaskawie zatrzymał się dla mnie; Powóz trzymaliśmy, ale tylko my I Nieśmiertelność. Jechaliśmy powoli, nie znał pośpiechu, A ja odłożyłem swoją pracę i wolny czas, Za jego uprzejmość. Minęliśmy szkołę, w której dzieci bawiły się w zapasy na ringu; Minęliśmy pola wpatrujące się w zboże, Minęliśmy zachodzące słońce. Zatrzymaliśmy się przed domem, który wydawał się pęcznieniem ziemi; Dach był ledwie widoczny, gzyms ale kopiec. Od tego czasu „to wieki; ale każdy wydaje się krótszy niż w dniu , w którym po raz pierwszy przypuszczałem, że głowy koni zmierzają ku wieczności. Moje życie zamknęło się dwa razy przed jego zakończeniem lub Rozstanie to wszystko, co wiemy o niebie Moje życie zamknęło się dwukrotnie przed końcem; Pozostaje jeszcze zobaczyć, czy Nieśmiertelność odsłoni dla mnie Trzecie wydarzenie, Tak wielkie, tak beznadziejne do wyobrażenia, Jak te, które wydarzyły się dwukrotnie. Rozstanie jest wszystkim, co wiemy o niebie i wszystkim, czego potrzebujemy w piekle. O tych cytatach Kolekcja cytatów zebrana przez Jone Johnson Lewis . To nieformalna kolekcja gromadzona przez wiele lat. Żałuję, że nie jestem w stanie podać oryginalnego źródła, jeśli nie jest ono wymienione w cytacie..
